Peter Gombeir – Kamer 241

Happy people have no stories

Peter Gombeir – Kamer 241 - Happy people have no stories

Category Archives: -:Peoplz:-

School is cool

Je zal maar Thomas heten. Je zal maar Thomas heten, en een droom hebben. Je zal maar Tomas heten, en journalist willen worden. Sinds het eerste studiejaar druk doende met betekenisloze schoolblaadjes. Als jongste ooit artikels mogen schrijven voor de Streekkrant. En dan twee jaar later een studiekeuze moeten maken. Germaanse filologie? Of toch een bachelor in de journalistiek… Misschien het laatste, zei het PMS, excuus, CLB.  Dan kun je nog altijd aanvullen met een Master Communicatiewetenschappen. Of zo.

Jaren studie. Eén keer zittenblijven. En vier keer tweede zit. De calvarietocht kunnen beëindigen met een schitterende eindproef. Vergelijkende literatuuronderzoek Humo en P-magazine. Verbluffende resultaten. En een welverdiende geslaagd op voldoende wijze. Het eerste stuk van de droom waargemaakt.

Werk zoeken. Niet evident. Verschoning. Werk vinden. Niet evident. Freelancer. Zo moet je beginnen, had een mentor hem verteld. Aannemen wat je kunt. Een echte copywriter. Redacteur. In de voorgeborchten van de journalistiek. Karaat. Effect. De lokale krant. Opklimmen tot  regionale correspondent van een nationale krant. En we zijn 10 jaar verder.

Eindelijk. Na alle beproevingen. Na al die jaren van een ondermaats loon. Na al die tijd van onzekerheid. Een kans. Knack. Nieuws, duiding en discussie. Nog geen grote artikels. Eenvoudig starten. Met de rubriek Pro Contra. Spek voor zijn bek. Weg van de eindeloze artikels over weekendongevallen, kleinzielige dorpspolitiek en overmaatse pompoenen. Het echte werk. Hij is er klaar voor.

Je zal maar Thomas heten. Je zal maar Thomas heten, en een droom hebben. Je zal maar Tomas heten, en journalist zijn. Je zal maar Thomas heten, en in je eerste  artikel voor je nieuwe werkgever een magistrale DT-fout schrijven… In een artikel over taal dan nog. Je zal maar Thomas heten. School is cool? School is cool.

Scar Tissue

Staat u me toe. Staat u me toe dat ik deze “feesten” aan mij voorbij laat gaan. Staat u me toe dat ik de halloweenhorror van gisteren, met cuberdons, botercaramels, babelutten en rode zure matten niet actief vier? Staat u me toe dat ik niet zo happig ben om vandaag in geregelde slagorde de kerkhoven af te stappen? Niet dat ik de mensen die ik lief heb of had niet in gedachten houd. Maar daarvoor heb ik geen speciale dag nodig.

Elke dag is wel speciaal. Voor mij toch. De horror van enkele maanden geleden was horror genoeg voor de rest van mijn tijd. Een pompoentje van 4 jaar of, godbetert, een draakje van 6 jaar voor mijn deur zullen daar niet veel aan veranderen. Even mijn trui omhoog heffen. En ze spurten weg. Scar Tissue. Freddy Krueger.

Halloween genoeg, toen ik vorige week in de Aldi of all places een verpleegster tegen kwam. Flashback. Een oude bekende. Niet dat ze oud is. Maar ik had ze toch al een tijdje niet meer gezien. Gelukkig. Hoe het ging en zo. Goed. We trekken ons plan. Horror genoeg in een droom vannacht. Toen iemand plots besliste om oudejaarsavond op de middag te vieren. En ik er niet meer bij kon zijn. Badend. Zweet. Wakker. Flashback.

Staat u me toe. Staat u me toe dat ik niet meer kan genieten van Final Destination. Episode 1 tot 5 dan nog wel. Staat u me toe dat ik dingen belangrijker acht. Staat u me toe mijn eigen keuzes te maken. Staat u me toe mijn eigen weg te gaan. Staat u me toe gewoon te genieten van elke dag. Staat u me toe.

Suds & Soda

Je zal het wel al door hebben. Ik lees de boekjes. Humo toch. Ik moet me dus al na 3 zinnen verbeteren. Ik lees een boekje. Wekelijks. En ik laat me elke keer weer vangen. Je meent het? Jij? Ja. Ik.

Het interessantste artikel staat altijd verborgen. In de voorgeborchten van de tv-pagina’s. Waar heb je het in godsnaam over? Is dit een raadselblog geworden? Of godbetert een geocache? Neen. Nog niet, al breng je me op ideeën. Zeg nu zelf. Een artikel als “Waren de Egyptenaren strandjanetten?” of “De musical bloeit als nederwiet in een tomatenserre.”, dat lees je toch direct? Tot je de naam eronder ziet staan. Hugo Matthysen. En je beseft dat je in de maling bent genomen. Machtig.

Ik vraag me af of de gemiddelde moeder met hetzelfde probleem zit. Of ze tijd heeft voor Humo. Waarom? Elke dag rij ik met de auto naar het werk. Ecologische voetafdruk en zo. En elke dag passeer ik bij een dorpsschool. Zone 30. En ik vertraag. Laat de kindjes oversteken. Heb geduld. Flink van mij. Maar niet iedereen volgt mijn lichtend voorbeeld.

Elke dag komen er moeders op mij af. Je herkent ze aan de geriefelijke auto’s en het nageslacht op de achterbank. Vlugvlug. Naar school in de grote stad. Zone 30? Niet belangrijk. Hun kinderen gaan niet naar die school. En de vriendjes ook niet. Het is dus niet erg om daar te vlammen. Zouden ze het in de buurt van “hun” school ook zo doen? Ik betwijfel het. Pot & ketel. Suds & soda. Machtig.

In memoriam…

Het is erg. Ik ken niemand die op Pukkelpop is. Niemand? Niemand. Gelukkig. Terwijl ik zoek naar meer informatie blijken de nieuwssites zowat onbereikbaar. Info alleen via Facebook. Facebook? Facebook. Betrouwbare bronnen dus…
Ondertussen nog maar eens checken op de zenders. De kampioenen. Masterchef. Ter zake. Het leven gaat blijkbaar humoristisch en amusementsvol door. Dramatisch. Op alle vlakken.
De gasten op Pukkelpop gingen uit van een onbezorgd, hoogstwaarschijnlijk lichtbeneveld weekend. Zoals ik er twee weken geleden een op Dranouter beleefde. Ik mag er niet aan denken.
Verdomme.

Geno

Paul werkt al 30 jaar op het gemeentehuis. Burgerlijke stand. Nieuwgeborenen inschrijven en zo. Een uitdaging. Vooral de laatste 15 jaar. Met al die rare namen. Vroeger, toen was het simpel. Geert. En Katrien. En Jan, Stefaan, Hadewijch, Johan, Jennifer, Philippe en Peter. Nu is namen kiezen het resultaat van een dronken scrabblepartij. Vlug enkele medeklinkers uit de zak halen. Wat klinkers ertussen plakken. Hop, een nieuwe naam.

Paul doet het met hart en ziel. De mensen die bij hem komen zijn blij. Behalve als ze een overlijden komen melden. Dan is het eerlijk gezegd wel wat minder. Administratief heel sterk, zo stond het in zijn evaluatie van enkele maanden geleden. Toch verbergt hij een groot geheim. Eigenlijk twee.

Paul is namelijk een grote muziekliefhebber. Een paar keer kon hij niet aan de verleiding weerstaan. Van één Henk maakte hij Hank. 1 januari 1983. Naar Hank Williams, die dag op dag 30 jaar eerder stierf. Hanks vader heeft er nooit een probleem van gemaakt. Het heeft drie maand geduurd eer hij door had dat er iets misgelopen was… En Hank zelf vindt zijn naam retecool.

Je had het over twee misstappen? Geno. 23 april 1986. Salvatore stond voor zijn neus. Sigaar in de mond. Een halve gare getuige naast hem. Zoon geboren. Hij wou hem Gino noemen. Naar Gino Cervi, de acteur. Paul had het eerder voor Geno. Geno Washington. Hij zag het al zo voor zich. Hoe Geno het later aan de telefoon moet uitleggen. Geno. Met een E. Nee, niet Ginoe. Geno. Dendrochronoloog. Dat zou nog iets zijn voor Geno… Of artiest.

http://www.youtube.com/watch?v=ZnoUlZnwYy4