Peter Gombeir – Kamer 241

Happy people have no stories

Peter Gombeir – Kamer 241 - Happy people have no stories

In memoriam…

Het is erg. Ik ken niemand die op Pukkelpop is. Niemand? Niemand. Gelukkig. Terwijl ik zoek naar meer informatie blijken de nieuwssites zowat onbereikbaar. Info alleen via Facebook. Facebook? Facebook. Betrouwbare bronnen dus…
Ondertussen nog maar eens checken op de zenders. De kampioenen. Masterchef. Ter zake. Het leven gaat blijkbaar humoristisch en amusementsvol door. Dramatisch. Op alle vlakken.
De gasten op Pukkelpop gingen uit van een onbezorgd, hoogstwaarschijnlijk lichtbeneveld weekend. Zoals ik er twee weken geleden een op Dranouter beleefde. Ik mag er niet aan denken.
Verdomme.

Geno

Paul werkt al 30 jaar op het gemeentehuis. Burgerlijke stand. Nieuwgeborenen inschrijven en zo. Een uitdaging. Vooral de laatste 15 jaar. Met al die rare namen. Vroeger, toen was het simpel. Geert. En Katrien. En Jan, Stefaan, Hadewijch, Johan, Jennifer, Philippe en Peter. Nu is namen kiezen het resultaat van een dronken scrabblepartij. Vlug enkele medeklinkers uit de zak halen. Wat klinkers ertussen plakken. Hop, een nieuwe naam.

Paul doet het met hart en ziel. De mensen die bij hem komen zijn blij. Behalve als ze een overlijden komen melden. Dan is het eerlijk gezegd wel wat minder. Administratief heel sterk, zo stond het in zijn evaluatie van enkele maanden geleden. Toch verbergt hij een groot geheim. Eigenlijk twee.

Paul is namelijk een grote muziekliefhebber. Een paar keer kon hij niet aan de verleiding weerstaan. Van één Henk maakte hij Hank. 1 januari 1983. Naar Hank Williams, die dag op dag 30 jaar eerder stierf. Hanks vader heeft er nooit een probleem van gemaakt. Het heeft drie maand geduurd eer hij door had dat er iets misgelopen was… En Hank zelf vindt zijn naam retecool.

Je had het over twee misstappen? Geno. 23 april 1986. Salvatore stond voor zijn neus. Sigaar in de mond. Een halve gare getuige naast hem. Zoon geboren. Hij wou hem Gino noemen. Naar Gino Cervi, de acteur. Paul had het eerder voor Geno. Geno Washington. Hij zag het al zo voor zich. Hoe Geno het later aan de telefoon moet uitleggen. Geno. Met een E. Nee, niet Ginoe. Geno. Dendrochronoloog. Dat zou nog iets zijn voor Geno… Of artiest.

http://www.youtube.com/watch?v=ZnoUlZnwYy4

Wonderwall

Gohgoh, het was me het weekendje wel. Wisselvallig weer had de man met de ex-snor voorspeld. Jammer genoeg sloeg hij voor een keer nagels met koppen. Festival Dranouter was machtig. Modderig. Maar machtig. Veel bekend volk tegengekomen. Nog meer onbekend volk eigenlijk. Goede muziek. Toffe sfeer. Zoals het hoort. Een minpunt? Geen pickles meer bij de frietjes. Ik lust echter geen pickles. Geen minpunt dus.

Vandaag wat afkicken. Boodschappen doen. Mijn voorganger aan de kassa was een bekende onbekende. Hij leek een beetje op Kurtje. Een dikkerdje waar ik mee in de eerste kleuterklas zat. En die me, na een ruzie over een emmertje, in de zandbak een oplawaai verkocht. Wenend naar de juffrouw. Kurtje mocht in de hoek staan. En ik kreeg het emmertje. Zijn verdiende loon.

Hij keek me aan alsof hij me elk moment een oplawaai wou verkopen. Ter plekke. Hij zou zomaar Bert kunnen heten. Of Jacky. Daar stond ik dan, karretje in de hand. Hem zou ik liever niet tegenkomen ’s nachts. Gelukkig niet gezien op het festivalterrein. Een bonk van een kerel. De fitnesszaal kent voor hem geen geheimen meer. Een vage blijk van herkenning. Ik stond even aan de grond genageld.

Het was de zoon van Danny. Danny? Danny. Medekandidaat 4 in mijn avontuur van ondertussen enkele maanden geleden. Een man die wat te veel aan het babbelwater zat. Zoals Jacky Lafon in Familie? Zoiets, ja. Prostaat en zo. Een verplicht nummer, volgens de dokters. De appel kan niet verder van de boom vallen. Een vluchtige knik. Zo is hij wel. Bert. Of Jacky. Niet veel woorden aan vuil maken. ‘Oewist?’ ‘Goed.’ Einde conversatie. Mooi zo.

[youtube=http://www.youtube.com/watch?v=l0_3_NgB_DU&feature=related]