Net geen 18 en onderweg. Bijna twintig jaar geleden. Zeventien om exact te zijn. Naar Schotland. Voor een festival. T in the Park. Nog nooit van gehoord. Voor het eerst alleen op reis. Een paar weken op schok. Met de bottinen van het Belgisch leger, want zo hoorde dat toen. Van die echte, waar ABL op de zolen staat. We gingen die Schotten wel eens leren wat naar een festival gaan was.

Een schitterende affiche, achteraf bekeken. Met wat beginnende groepjes waarvan we toendertijd dachten dat ze het niet lang gingen uithouden. Foo Fighters. Placebo. Manic Street Preachers. Beck. The Cardigans. Prodigy. Pulp. En Radiohead. Nog in de periode waar ze weigerden Creep te spelen. Allemaal goed en wel, zeiden de Schotten, maar als je Creep niet speelt, word je gelyncht. Waarop ze braaf van I wish I was special zongen. Machtig, zo vanop rij 3, waar je zonder het te willen opeens stond te springen.

En plots moesten we naar de danstent. Nooit fan geweest van de boenkeboenke. Maar ik was mee. Naar de Chemical Brothers en Leftfield. Het was verschrikkelijk luid, verschrikkelijk warm en gewoon verschrikkelijk. De semi grunge look met ABL’s paste voor geen meter tussen de fluo kleren, klakjes en gelkopjes. Niet dat we ons daar iets van aantrokken. We lachten, sprongen en dolden als waren we in de Zillion.

Ik moest er even aan denken gisterenavond. Terwijl op JIM tv The Opposites van Thunder deden op Pukkelpop. Onvervalste Thunderdome boenkeboenke. En ze een circle pit creëren van 25 meter. Zo eentje die je in Schotland enkel tijdens Foo Fighters zag. Zag er wel cool uit, zo vanuit mijn zeteltje met het volume op 3…

http://www.youtube.com/watch?v=uBYy-L7M2x8

Ik lag op kamer 211 deze keer. Het kan niet altijd Kamer 241 zijn. Niet in Ieper, maar in Antwerpen. Niet in het ziekenhuis, maar in een echt hotel. Een goed bed. Leuke badkamer. En vooral, geen afgrijselijke kamergenoot in een veel te spannend pyjamabroekje. Neenee. Met de Westhoek op stap. En overal waar we gaan, nemen we de Westhoek mee. Zoals het hoort.

Een tweedaagse rond kindvriendelijkheid. En jij mocht mee? Ja, ik mocht mee. Het klinkt misschien een beetje tegendraads. Maar daar hadden ze in het Grom een oplossing voor: een tomatendraadoproller. Geen idee wat tomatendraad is. Maar ik kon met een gerust gemoed kamer 211 opzoeken in de wetenschap dat er een oproller voor bestaat. Leuk museum. Vergeten landbouw- en keukenmateriaal. Leuke tuin. Vergeten groenten. Leuke rondleiding. Vergeten drankje. Een beetje droog dus. Sint Katelijne Waver is natuurlijk de Westhoek niet.

Gelukkig waren ze beter voorzien in kinderrestaurant Sens Unique. Lekker eten. Genoeg te drinken. Echt iets voor ons. We hadden graag nog de flipperkast uitgeprobeerd op de bovenverdieping. Maar er waren andere kinderen bezig. Een kleine ontgoocheling. Iedereen kreeg als troost een snoepje bij het buitengaan. En we waren content.

En dan nog Lommel. Schitterend bezoekerscentrum. Op kindermaat. Want dat was de bedoeling van de trip. Of ze hier geen Lommelbier zouden hebben. Wat wij dan al vlug een Lommeltje zouden noemen. Jammer maar helaas. Het enige beschikbare streekbier was Brugse Tripel. Daar moet je dan zo een eind voor rijden. De garçon was niet op de hoogte van het niveau van zijn publiek.

Het probleem met tweedaagsen is dat ze maar twee dagen duren. En dat we veel te snel weer moesten vertrekken. Geen probleem. We mochten terug naar het mooiste stukje Vlaanderen, met echte streekbieren. Een vriendelijke speeltuin voor grote kinderen. De Westhoek. Waar Blaudzun me opwachtte in Diksmuide. En het beste optreden gaf dat ik de laatste jaren mocht meemaken…

Een paar dagen geleden was ik in Ieper. Op een terras. Mooi weer en zo. Zoals zo vaak bevolkte een Engelsman een ander tafeltje. Ik had al gezien dat hij enkele foto’s mee had. Oude foto’s. Ongetwijfeld weer enkele souvenirs van den Grooten Oorlog. Op zoek naar de plek waar één van zijn voorvaderen (bijna) het leven liet. Schijn bedroog.

Een flurk die zich interessant wou maken, stapte op hem af. Aangetrokken door de foto’s. Misschien een nog niet-ontdekte erfgoedschat. De Ebay dollars stonden al in zijn ogen. Of hij ze eens mocht bekijken. Ik keek en luisterde mee.
‘Mijn vader is hier in 1933 geweest. Hij had gehoord van de oorlog in Ieper, en wou het allemaal wel eens met zijn eigen ogen zien. Deze foto’s nam hij van de heropgebouwde Lakenhalle. En nu ben ik hier, om eens te bekijken hoe het er nu uit ziet.’

Zijn naam was Alex. 68 jaar. En hij zat niet verveeld met het lege rolletje. Of wat ermee te doen. Een kerel die gewoon de reis van zijn vader opnieuw maakt. De oorlog interesseerde hem totaal niet. Wel wat zijn vader ooit zag. Hij was gefascineerd door de oude foto’s. En wilde er nieuwe. Als hommage aan zijn pa, een echte globetrotter. Een Engelsman die gewoon naar Ieper kwam voor de streek. Een verademing, in al het oorlogsgeweld.

There are places I remember
All my life though some have changed
Some forever not for better
Some have gone and some remain
All these places have their moments
With lovers and friends I still can recall
Some are dead and some are living
In my life I’ve loved them all
LENNON, JOHN WINSTON / MCCARTNEY, PAUL JAMES

[youtube=http://www.youtube.com/watch?v=Ka2h0BMdUgU]