24 november 1991. Terwijl alles al naar Teen Spirit moet ruiken, sla ik mijn ogen open. Zorgeloos. Zondeloos. Op een zondag. Klaar voor mijn pistolet met Zwan leverpastei. Want zo hoort het op zondag. Bij mij toch. Terwijl de walm van koffie en pa’s Bastos sigaretten me al tegemoet komt op de trap, word ik langzaam wakker.  Ik wrijf mijn ogen uit. Geen eerste sneeuw. Jammer. Net 13 jaar.

Even naar de mis. Want ook dat moest toen nog. De pastoor doet zijn best om het sermoen interessant te houden. De geur van de wierrook blijft nog even in mijn kleren hangen. Thuiskomen. Klaar voor de biefstuk friet. De wierrooklucht maakt plaats voor onvervalste vettigheid. Hopelijk legt moeder nieuwe kleren klaar voor morgen. Of iedereen op school mag op maandag meegenieten van mijn weekend. Nog geen doorrookte doordronken lucht. Daar ben je nog wat te jong voor. Wacht maar, binnen een jaar of 2…

Na het middagdutje helemaal klaar voor de verse pannenkoeken. Machtig hoe het aroma van frieten verdrongen wordt. Misschien toch maar dezelfde kleren aanhouden morgen. Ze kunnen maar jaloers zijn. Wat een tijd.  Vlug nog even in bad. Dan ben je daarbeneden alvast fris en monter. Haar wassen met de paarse Pantène shampoo, voor volume en veerkracht. Dezelfde die mijn eerste echte vriendin later gebruikte. Het doet me nog altijd wat, die geur.

Klaar voor het avondmaal. Gewone boterhammen. En wat salami. Met look natuurlijk. Toch maar tanden poetsen vanavond. Het is al genoeg geweest vandaag. Pistolets. Frieten. Pannenkoeken. 24 november 1991. Net 13 jaar. Zo rond 20 uur kwam het bericht. Freddy Mercury is dood. Geen wonder dat ik me nog zo goed herinner wat ik allemaal deed en at die dag.

Men is maar zoveel keren man als men talen spreken kan. Zo hing het aan de muur in het lokaal Duits van het college. Lokaal 28 dacht ik. Maar het kan ook 19 geweest zijn. Kapoenen die we waren, maakten we er Men is maar zoveel keren man als men pinten drinken kan van. Goed gevonden, al zeg ik het zelf.

Toerisme Westhoek heeft een wedstrijd. Ontwerp je bieretiket. Als zelfverklaarde ervaringsdeskundige kan ik deze kans niet aan mij voorbij laten gaan… toch maar een poging wagen.

Noblesse oblige. De Kemmelberg moet op de achtergrond.  Drie bieren: blond, bruin en amber. De K3 van de Westhoek. Geen gekunstelde naam. Westhoek klinkt als een klok. Een nieuw biermerk is geboren.

Een subtitel. Baseline noemen de marketingboys dat blijkbaar. Ik noem het een subtitel.
Wat denken jullie van “Leven in de brouwerij”. Mooi, niet? En je kan er alle kanten mee op.

• Eentje te veel gedronken? “Zweven in de brouwerij”.
• Het feestje loopt uit de hand? “Leven in de zwijnerij”.
• Blijven plakken? “Kleven in de brouwerij”.
• Miserie op het werk? “Leven met de kloterij”.
• Voor een congres van de cd&v? “Tsjeven in de brouwerij”.
• Een trouwfeest? “Leven in de trouwerij”.

Je kan het zo gek niet bedenken. Maar het kan. Machtige wedstrijd, super gevonden! Goed bezig, die mannen en vrouwen van toerisme Westhoek.

Mijn etiket, voor de gelegenheid enkel de blonde versie, staat al op de website. Stem voor mijn ontwerp! Of nog beter, maak zelf iets. Men is immers maar zoveel keren man, als men etiketten ontwerpen kan…

Zelf meedoen? Ga vlug naar www.ontwerpjebieretiket.be! Succes!

Het resultaat van dit gestuntel:

Alex, 28 jaar. Ik ken hem niet. Maar hij heeft wel een probleem. Hij zit verveeld met het lege rolletje. Op het toilet. En wat ermee te doen. Wie heeft dit nog niet meegemaakt? Ik in elk geval niet. Volgens een onderzoek zorgt het niet-vervangen of het niet-weggooien van de toiletrol voor heel wat ergernissen.  Gelukkig is daar Lotus. Met zijn Aqua Tube. Consumenten kunnen zelf kiezen of ze de afbreekbare toiletrol doorspoelen of recycleren. Aqua Tube. Het antwoord. Op een vraag die niemand stelde.

Laat ons een paar marginale jongeren zoeken. En ze op reis sturen naar Tirol. Of Cherso. We noemen ze Barbie, Matsoe Matsoe, Jokertje en Sterretje. En nog enkele dronklappen. Allemaal samen op reis. Laat ze hun ding maar doen. Bagger. Oh Oh Cherso. Oh Oh Tirol. Twee antwoorden op een vraag. Die niemand stelde.

Een paar jaar geleden kregen de mannen van Coca Cola een geniale inval. We zijn marktleider met ons drankje. Vanille is lekker in pudding. Waarom maken we geen cola met vanille smaak. We vragen Kenji, het Amerikaanse neefje van Matsoe Matsoe, om iets te brouwen. Een afschuwelijk mengsel. Ik heb het geproefd. Gelukkig vind je het bijna niet meer terug. Coca Cola Vanilla.  Het antwoord op een vraag die niemand stelde.

En zo zijn er nog wel enkele antwoorden. Witte sportkousen. 96. Ja. Een stok. Didier Reynders. Bolognaise.
Je vindt het hier allemaal. Kamer 241. Het antwoord. Op vragen die niemand stelt.

Altijd vreemd, zo een eerste post. Even rondgesnuffeld. ‘Ik ga vanaf nu elke dag iets posten, beloofd!’ En inderdaad, de eerste week trouw elke dag een nietszeggend bericht. Daarna enkele dagen niets. ‘Ja, het is druk op het werk, en dan thuis nog wat doen. Ik zal vanaf nu minstens elke week iets posten.’ Hetzelfde scenario een paar weken later, tot het opdroogt. Om een paar maand later, bij een nieuwe bevlieging, een nieuwe belofte te maken.

Ik maak geen beloftes. Nooit gedaan. Er komt hier wel iets als ik zin heb. Wil je het lezen, welkom. Ben je er gerust in, even goed.

[youtube=http://www.youtube.com/watch?v=ibqaL5ruVNY]