Laat me nog eens een toneelstuk schrijven. Ik, de zelfverklaarde slagerszoon met een brilletje. Ik, de koningsdramaturg van de lage landen. Ik, de Shakespeare van Vlaanderen. Ik, Tom Lanoye.

Laat me er een meesterwerk van maken. Gevuld met jambische hexameters. En gezwollen taalgebruik. Alliteraties. Allegorieën. Allusies. Beladen beeldspraak en archaïsche alexandrijnen. Zodat de kenners van cultuur kunnen smullen van mijn kunde.

Laat me twee verhalen verstrengelen. Dat van Jeanne d’Arc en Gilles de Rais. Enkel de echte liefhebbers weten over wie het zal gaan. Van die mensen die ooit naar Rouen trokken om de plek van de brandstapel te bezoeken. Ik mag echter het gewoon gepeupel niet vergeten. Vlug nog enkele verwijzingen naar Nonkel Roger erin stoppen. Zoals Geert Hoste het zou doen. Ik zie het al staan in de brochures: Ze concentreren zich op de macht en de manipulatie van het instituut Kerk. Brandend actueel. Haha…

Laat me er samen met de regisseur  een kunststuk van maken. Technologische hoogstandjes. Met camera’s en videoschermen. Visueel verbluffend. Kolderieke kostuums. Sterke acteurs. En laat het zo lang duren dat iedereen het wel goed moet vinden. Ik zie ze al voor me, in de foyer. Mij opnieuw bewieroken. Een tour de force. Een bravourestuk. Een meesterwerk. Bloed en Rozen. Het lied van Jeanne en Gilles.