Net geen 18 en onderweg. Bijna twintig jaar geleden. Zeventien om exact te zijn. Naar Schotland. Voor een festival. T in the Park. Nog nooit van gehoord. Voor het eerst alleen op reis. Een paar weken op schok. Met de bottinen van het Belgisch leger, want zo hoorde dat toen. Van die echte, waar ABL op de zolen staat. We gingen die Schotten wel eens leren wat naar een festival gaan was.

Een schitterende affiche, achteraf bekeken. Met wat beginnende groepjes waarvan we toendertijd dachten dat ze het niet lang gingen uithouden. Foo Fighters. Placebo. Manic Street Preachers. Beck. The Cardigans. Prodigy. Pulp. En Radiohead. Nog in de periode waar ze weigerden Creep te spelen. Allemaal goed en wel, zeiden de Schotten, maar als je Creep niet speelt, word je gelyncht. Waarop ze braaf van I wish I was special zongen. Machtig, zo vanop rij 3, waar je zonder het te willen opeens stond te springen.

En plots moesten we naar de danstent. Nooit fan geweest van de boenkeboenke. Maar ik was mee. Naar de Chemical Brothers en Leftfield. Het was verschrikkelijk luid, verschrikkelijk warm en gewoon verschrikkelijk. De semi grunge look met ABL’s paste voor geen meter tussen de fluo kleren, klakjes en gelkopjes. Niet dat we ons daar iets van aantrokken. We lachten, sprongen en dolden als waren we in de Zillion.

Ik moest er even aan denken gisterenavond. Terwijl op JIM tv The Opposites van Thunder deden op Pukkelpop. Onvervalste Thunderdome boenkeboenke. En ze een circle pit creëren van 25 meter. Zo eentje die je in Schotland enkel tijdens Foo Fighters zag. Zag er wel cool uit, zo vanuit mijn zeteltje met het volume op 3…

http://www.youtube.com/watch?v=uBYy-L7M2x8