Peter Gombeir – Kamer 241

Happy people have no stories

Peter Gombeir – Kamer 241 - Happy people have no stories

Don’t mind the future

Beste geachte,
Ik ben een jongen van 34 jaar. De meesten zijn dan al een man. Maar ik voel me nog een jongen. Tot vorig jaar had ik een zeer normaal leven. En dat was niet erg. Geen huisje. Geen boompje. En geen beestje, behalve een kanarievogeltje, Jean-Marie. En dat was niet erg.

Je vraagt je ondertussen ongetwijfeld al af waar dit naartoe gaat. Ik ben geen grote fan van Dallas. Dallas? Juist ja. Nooit geweest. Maar nu er een nieuwe versie op tv komt, kan je er niet naast kijken. De enige personages die ik ken, zijn JR en Bobby Ewing. Toegegeven, die laatste enkel van naam, en omdat Patrick Duffy hem vertolkt. Die speelde ooit de vader in Step by Step. Met de ravissante Christine Lakin als dochter. Maar dat is niet erg.

Bobby Ewing heeft iets aan zijn rekker. GIST en zo. GIST? GIST. Ik weet het, niemand kent het. Behalve de ingewijden. Een raar gevoel hoor. Zo een vreemd ding van 20 centimeter in je buik. Elke keer als Bobby naar zijn maag grijpt, herken je wel de pijn. Of toch wat hij denkt dat de pijn moet zijn. Hij weet het niet. Enkel van horen zeggen. De pietzak. Een rasacteur… Maar hij doet dat wel goed. En zo horen niet-ingewijden eens de naam vallen. Kan nooit kwaad.

En zo, beste geachte, verblijf ik hier, een jongen van 34 jaar. De meesten zijn dan al een man. Maar ik voel me nog een jongen. Tot vorig jaar had ik een zeer normaal leven. Bobby Ewing kent ondertussen het gevoel. En dat was goed. Don’t mind the future.

School is cool

Je zal maar Thomas heten. Je zal maar Thomas heten, en een droom hebben. Je zal maar Tomas heten, en journalist willen worden. Sinds het eerste studiejaar druk doende met betekenisloze schoolblaadjes. Als jongste ooit artikels mogen schrijven voor de Streekkrant. En dan twee jaar later een studiekeuze moeten maken. Germaanse filologie? Of toch een bachelor in de journalistiek… Misschien het laatste, zei het PMS, excuus, CLB.  Dan kun je nog altijd aanvullen met een Master Communicatiewetenschappen. Of zo.

Jaren studie. Eén keer zittenblijven. En vier keer tweede zit. De calvarietocht kunnen beëindigen met een schitterende eindproef. Vergelijkende literatuuronderzoek Humo en P-magazine. Verbluffende resultaten. En een welverdiende geslaagd op voldoende wijze. Het eerste stuk van de droom waargemaakt.

Werk zoeken. Niet evident. Verschoning. Werk vinden. Niet evident. Freelancer. Zo moet je beginnen, had een mentor hem verteld. Aannemen wat je kunt. Een echte copywriter. Redacteur. In de voorgeborchten van de journalistiek. Karaat. Effect. De lokale krant. Opklimmen tot  regionale correspondent van een nationale krant. En we zijn 10 jaar verder.

Eindelijk. Na alle beproevingen. Na al die jaren van een ondermaats loon. Na al die tijd van onzekerheid. Een kans. Knack. Nieuws, duiding en discussie. Nog geen grote artikels. Eenvoudig starten. Met de rubriek Pro Contra. Spek voor zijn bek. Weg van de eindeloze artikels over weekendongevallen, kleinzielige dorpspolitiek en overmaatse pompoenen. Het echte werk. Hij is er klaar voor.

Je zal maar Thomas heten. Je zal maar Thomas heten, en een droom hebben. Je zal maar Tomas heten, en journalist zijn. Je zal maar Thomas heten, en in je eerste  artikel voor je nieuwe werkgever een magistrale DT-fout schrijven… In een artikel over taal dan nog. Je zal maar Thomas heten. School is cool? School is cool.

Suds & Soda

Je zal het wel al door hebben. Ik lees de boekjes. Humo toch. Ik moet me dus al na 3 zinnen verbeteren. Ik lees een boekje. Wekelijks. En ik laat me elke keer weer vangen. Je meent het? Jij? Ja. Ik.

Het interessantste artikel staat altijd verborgen. In de voorgeborchten van de tv-pagina’s. Waar heb je het in godsnaam over? Is dit een raadselblog geworden? Of godbetert een geocache? Neen. Nog niet, al breng je me op ideeën. Zeg nu zelf. Een artikel als “Waren de Egyptenaren strandjanetten?” of “De musical bloeit als nederwiet in een tomatenserre.”, dat lees je toch direct? Tot je de naam eronder ziet staan. Hugo Matthysen. En je beseft dat je in de maling bent genomen. Machtig.

Ik vraag me af of de gemiddelde moeder met hetzelfde probleem zit. Of ze tijd heeft voor Humo. Waarom? Elke dag rij ik met de auto naar het werk. Ecologische voetafdruk en zo. En elke dag passeer ik bij een dorpsschool. Zone 30. En ik vertraag. Laat de kindjes oversteken. Heb geduld. Flink van mij. Maar niet iedereen volgt mijn lichtend voorbeeld.

Elke dag komen er moeders op mij af. Je herkent ze aan de geriefelijke auto’s en het nageslacht op de achterbank. Vlugvlug. Naar school in de grote stad. Zone 30? Niet belangrijk. Hun kinderen gaan niet naar die school. En de vriendjes ook niet. Het is dus niet erg om daar te vlammen. Zouden ze het in de buurt van “hun” school ook zo doen? Ik betwijfel het. Pot & ketel. Suds & soda. Machtig.

Als je wint

Ik ben ontgoocheld. Alweer? Alweer. Je kijkt bedenkelijk. Weeral klinkt beter. Voor ons toch. Maar het is nog altijd fout. Het moet alweer zijn.

Ik ben een hippe kikker. De testen bevestigen dit. Maandagavond kon ik in avant première Humo lezen op een Ipad 2. 16 Gigabyte en Wifi en al. De goedkoopste versie. Hip zijn heeft zijn prijs. Maar het moet nu ook niet onnozel worden. Vijf pagina’s Lesley-Ann Poppe. Of Betty kwadraat. Geen slagersvrouw. Al heeft slager Hans uit Zonnebeke er nog altijd een oogje op. Tja. Is eerder iets voor P-magazine, zou je denken.

Dinsdag. Het Nieuwsblad. De P-coverfoto van Lesley-Ann Poppe is echt! Net als haar borsten trouwens. Zo stond het toch in Humo. Toch maar gekocht. Onder het mom van een “vergelijkend literatuuronderzoek”. Wat dat precies is, geen idee. Je moet het maar een uitleg kunnen geven. Maar toch.

Een gelijkaardig Lesley-Ann Poppe interview. Al waren de foto’s in P-magazine iets, euh, onthullender. En dan lees je verder. Vreemd, die foto van rijzende Australië-Belg Gotye komt me wel heel bekend voor. De papieren Humo erbij nemen. Net dezelfde. Vreemd, ik had precies al ergens iets over Philippe Gilbert gelezen. De papieren Humo erbij nemen. Bingo. Idem. Over Ronald Janssen niets te vinden in P-magazine. In tegenstelling tot Humo. Een beetje cynisch wel dat net die Lesley-Ann Poppe P-magazine, met artikel over de Dilbeekse slipjesdief trouwens, gebruikt werd om Ronald Janssen te beschermen tegen de flitsers. Maar wie ben ik om daar vragen bij te stellen…

Waarom ben je nu eigenlijk ontgoocheld, rufter? Simpel. Twee keer betaald. Voor dezelfde verhaaltjes. En foto’s. En dat in de week waarin De Papieren Man beslist om ermee te stoppen. Origineel. Goed. En gratis. Terwijl ik daar wel geld voor zou willen geven. Jammer.

[youtube=http://www.youtube.com/watch?v=BVecENKIbKg]