Beste geachte,
Ik ben een jongen van 34 jaar. De meesten zijn dan al een man. Maar ik voel me nog een jongen. Tot vorig jaar had ik een zeer normaal leven. En dat was niet erg. Geen huisje. Geen boompje. En geen beestje, behalve een kanarievogeltje, Jean-Marie. En dat was niet erg.

Je vraagt je ondertussen ongetwijfeld al af waar dit naartoe gaat. Ik ben geen grote fan van Dallas. Dallas? Juist ja. Nooit geweest. Maar nu er een nieuwe versie op tv komt, kan je er niet naast kijken. De enige personages die ik ken, zijn JR en Bobby Ewing. Toegegeven, die laatste enkel van naam, en omdat Patrick Duffy hem vertolkt. Die speelde ooit de vader in Step by Step. Met de ravissante Christine Lakin als dochter. Maar dat is niet erg.

Bobby Ewing heeft iets aan zijn rekker. GIST en zo. GIST? GIST. Ik weet het, niemand kent het. Behalve de ingewijden. Een raar gevoel hoor. Zo een vreemd ding van 20 centimeter in je buik. Elke keer als Bobby naar zijn maag grijpt, herken je wel de pijn. Of toch wat hij denkt dat de pijn moet zijn. Hij weet het niet. Enkel van horen zeggen. De pietzak. Een rasacteur… Maar hij doet dat wel goed. En zo horen niet-ingewijden eens de naam vallen. Kan nooit kwaad.

En zo, beste geachte, verblijf ik hier, een jongen van 34 jaar. De meesten zijn dan al een man. Maar ik voel me nog een jongen. Tot vorig jaar had ik een zeer normaal leven. Bobby Ewing kent ondertussen het gevoel. En dat was goed. Don’t mind the future.

Je zal maar Thomas heten. Je zal maar Thomas heten, en een droom hebben. Je zal maar Tomas heten, en journalist willen worden. Sinds het eerste studiejaar druk doende met betekenisloze schoolblaadjes. Als jongste ooit artikels mogen schrijven voor de Streekkrant. En dan twee jaar later een studiekeuze moeten maken. Germaanse filologie? Of toch een bachelor in de journalistiek… Misschien het laatste, zei het PMS, excuus, CLB.  Dan kun je nog altijd aanvullen met een Master Communicatiewetenschappen. Of zo.

Jaren studie. Eén keer zittenblijven. En vier keer tweede zit. De calvarietocht kunnen beëindigen met een schitterende eindproef. Vergelijkende literatuuronderzoek Humo en P-magazine. Verbluffende resultaten. En een welverdiende geslaagd op voldoende wijze. Het eerste stuk van de droom waargemaakt.

Werk zoeken. Niet evident. Verschoning. Werk vinden. Niet evident. Freelancer. Zo moet je beginnen, had een mentor hem verteld. Aannemen wat je kunt. Een echte copywriter. Redacteur. In de voorgeborchten van de journalistiek. Karaat. Effect. De lokale krant. Opklimmen tot  regionale correspondent van een nationale krant. En we zijn 10 jaar verder.

Eindelijk. Na alle beproevingen. Na al die jaren van een ondermaats loon. Na al die tijd van onzekerheid. Een kans. Knack. Nieuws, duiding en discussie. Nog geen grote artikels. Eenvoudig starten. Met de rubriek Pro Contra. Spek voor zijn bek. Weg van de eindeloze artikels over weekendongevallen, kleinzielige dorpspolitiek en overmaatse pompoenen. Het echte werk. Hij is er klaar voor.

Je zal maar Thomas heten. Je zal maar Thomas heten, en een droom hebben. Je zal maar Tomas heten, en journalist zijn. Je zal maar Thomas heten, en in je eerste  artikel voor je nieuwe werkgever een magistrale DT-fout schrijven… In een artikel over taal dan nog. Je zal maar Thomas heten. School is cool? School is cool.