Nintendo is bezig met de opvolger van de Wii. Codenaam: Project Café. Geen Wii voor mij. Wel een Atari 2600, meer dan genoeg. Old school gaming. Toch een leuke codenaam. Ongetwijfeld zit er een Vlaming in het team. Misschien zelfs een West-Vlaming of Westhoeker. Wie anders komt er op zo een geniale titel?

In mijn Project Café zou Kerelsbier centraal staan. Het meest onderschatte bier van de Westhoek, West-Vlaanderen, Vlaanderen, België en het Noordelijk halfrond. Lekker. Straf. Een ferme kadee. Zoals ik. Groot was mijn verbazing toen ik vanmiddag in Cassel was. Net over de Schreve. Het Kerelshof siert er de Grote Markt. Met reclame van Sas.  Iemand anders had dus al het lumineuze idee. Jammer dat het café gesloten was. Ongetwijfeld is de uitbater de opvolger van de Wii aan het uitdenken.

Dan toch maar het Musée de Flandre bezocht. De tijdelijke tentoonstelling Aan de poorten van de chaos, rond WO1, loont de moeite. Foch nog eens tegengekomen, je weet wel, die van de Slag om de Kemmelberg van april 1918. Klein, gezellig, op zijn Frans. Maar toch, ze zijn hun geweren in stelling aan het brengen. Klaar voor ’14-’18. Goed bezig, die Fransen. De ‘normale’ exposition mag er ook wel zijn. Wel heel erg gebaseerd op schilderijen. Niets op tegen. Maar ik had eerder het gevoel dat de thema’s gekozen waren omdat ze toevallig werken met die onderwerpen in hun bezit hebben. Het kan aan mij liggen.

Kijk, met behulp van origineel geschilderde decoraties en excentrieke voorwerpen zoals een Britse motorfiets uit 1915 of de schilderijen van William Orpen (1878-1931) en van Christopher R.W. Nevinson (1889-1946), op een andere manier naar de 1e Wereldoorlog door middel van een onbegrepen plan uit de geschiedenis, nl.: de ontwikkeling van indrukwekkende logistieke activiteiten achter de frontlinies in Vlaanderen.

Met de inrichting van kwartieren voor Franse en Britse generaals in de periode van oktober 1914 tot november 1917, wordt Cassel het zenuwcentrum van de geallieerde strijdkrachten. Achter het front bevindt zich het centrum van waaruit alle troepenbewegingen gecoördineerd worden: de aankomst van de troepen, de voorbereidingen en vervolgens het ten strijde trekken, de goederenbevoorrading hetzij ten aanzien van de wapens hetzij ten aanzien van de munitie, de repatriëring en de behandeling van de talrijke gewonden…

Dit gebied van wankele vrede is eveneens de plaats waar de soldaten uitrusten en weer op krachten komen alvorens weer naar de hel van de loopgraven te gaan.
bron: www.1418herdacht.be

Soit, elk excuus is goed voor dit:

[youtube=http://www.youtube.com/watch?v=gZgKo46X8CI]

Searching for Utopia

Nooit een kenner geweest van “Moderne Kunst”. Te ver van mijn bed. Nooit een fan geweest van Fabre ook. Te zelfbewust, arrogant, die kerel. Maar, ik moet toegeven, hij maakt toch wel soms leuke dingen. Tenminste wat herkenbaar. Vanmiddag toevallig in Nieuwpoort beland. Zijn ‘schildpad’ tegengekomen. Nu, echt ernaast kan je niet kijken.

Searching for Utopia heet het beest. Wat een naam. Schildpaard was een leuk alternatief. Wel mooi, hoe het afsteekt tegen de muur van appartementsblokken op de dijk. Of dat zo hoort, ik weet het niet. Misschien een tocht van de beschaafde wereld naar de zee. Met een schildpad als geschild ros. Of gewoon de droom van een eenzaam ventje. Verdrietig toen hij de waterschildpad die hij kreeg toen hij 7 jaar werd, een jaar later onder lichte dwang van zijn vader moest doorspoelen in het toilet. En bleef denken ‘Wat als ik Jimmy (want zo noemt een bekend kunstenaar zijn waterschildpad) kon houden, en hij nu, 40 jaar later, uitgegroeid was tot een gigantisch monster… Ik zou hem mennen als een paard. Op zoek naar een buitenverblijf waar ik de belachelijke sommen die mensen betalen voor mijn kunst kan uitgeven. Naar de zee.’ Jammer genoeg miste hij de afslag Knokke-le-Zoute, en kwam hij terecht in Nieuwpoort. Maar ik ben geen kenner, natuurlijk.

Toch maar even opgezocht wat Fabre ermee wil bedoelen. Het klassieke verhaal van overdaad en grootspraak:

Er staat een zeeschildpad op het strand. Er zit een man op. Hij berijdt de schildpad, teugels stevig in de hand. Ze staan op een 30 meter van de waterlijn en kijken met intense blik over de zee. Ze speuren de horizon af naar iets. Langzaam maar onverstoorbaar lijken ze zich voort te bewegen richting zee. 
Searching for Utopia, de titel zegt eigenlijk alles. We zien een ridder met zijn strijdros, op zoek naar de graal. En die hopen ze te vinden in een ongekende, en voorlopig ongedroomde toekomst. Of in een lang vervlogen verleden, zoals de stad Atlantis. Wat zeker is: het ligt buiten ons bereik. We kunnen het niet vinden, maar dat kan ons niet beletten er naar te zoeken, zoals we altijd op zoek zijn naar onze dromen.  De ridder is de kunstenaar, iemand die zoekt naar het onbereikbare, het onmogelijke. Dat hij een schildpad als strijdros neemt is niet toevallig.
Schildpadden zijn mythische dieren, vaak verbonden met het ontstaan van de wereld, of het bestaan van het paradijs. In het Verre Oosten is de schildpad een symbool voor de Aarde. De platte buik van de schilpad staat voor de aardkorst. Zijn gekromde schild staat voor de hemel. Daarom is de schildpad van een goddelijke eenheid: het verenigt hemel en aarde in één dier.  In veel ontstaanslegendes komt de schildpad voor als fundament van de wereld. De bekendste mythe is die uit India: de wereld is een platte korst die steunt op de ruggen van 4 olifanten die staan op 1 gigantische schildpad. Daar kun je dus gerust een utopie op bouwen. Een schildpad is ook een symbool van een lang leven of zelfs onsterfelijkheid. Geen ander dier is dus beter geschikt om op zoek te gaan naar Utopia. Want om op zoek te gaan naar dromen is standvastigheid en durven onmisbaar. En daarom noemt Germano Celant* Searching for Utopia een bronzen fabel. Een poetische vertaling van de pelgrimstocht van de kunstenaar, op zoek naar een nieuwe wereld. 
Bron: http://www.angelos.be/NL/works/8

Maar het blijft wel een mooi ding… die schildpad.