Ik was negen. En ging naar Lortje. In de Boeschepestraat. Ooit kocht iemand daar een eerste druk van een Jommeke strip. Voor 50 franken. Die hij fluks doorverkocht voor een veelvoud. De sloeber. Maar ik dwaal af. Een kind in een spekkenwinkel. Ik moest er even aan denken vorige vrijdag. Bij de opening van de tijdelijke tentoonstelling in het Hopmuseum. Trappist.  Jef van den Steen leidde het hele zaakje in. En dan op ontdekking. Schoon gedaan. Je raadt het al. Het hoogtepunt… alle trappisten te proeven. Alle 9. Zelfs die Oostenrijkse waar ik de naam niet meer van weet. Wat een avond…

Ik was vijftien. En ging voor het eerst uit, op café. De Esperance. Op de markt in Poperinge. Drie pinten, en we hadden genoeg. Toen kostte een Jup nog 35 franken. Het briefje van 100 van moeder volstond bijna voor een mega avond. Ik moest er even aan denken, zaterdag. Want het was ook het Weekend van het Volkscafé. In de Westhoek en Frans Vlaanderen. Marino Punk, toogschieten in plaats van boogschieten, Edely, Sint Bernardus Tripel, bollen door den uil, toneel, karaoke. En de uitreiking van de Gouden Sanseveria. Die Verdammte Spielerei, neeneen, niet Spiegelei, kwam aan, deed zijn ding, zong over Ramona, en zorgde en passant voor een koppel rode kaken. Nog nooit meegemaakt. Machtig.

Ik was twintig. En had nog nooit van straattheater gehoord. Tot ze in Poperinge een klein festival organiseerden. De Cyrusfeesten. Leuk, zo in het zonnetje. Ik moest er even aan denken, zondag. Want het was De Gevleugelde Stad in Ieper. Onder een schitterende zonnehemel. Het was warm, dorstig, en overdruk. Maar ook schoon, toch de dingen waar we bij raakten. Veel bekend volk gezien. Nog meer onbekend volk eigenlijk. Leutig. En zo raakte het zondagavond. Vermoeid. Voldaan. Slapen. Want morgen weer werkendag.

Ik ben vierendertig. En beleefde een van de schoonste Westhoekweekends van de laatste jaren. Want de Westhoek, dat is altijd pure verwondering…

Ooit was het leven simpel. Toen opstaan gewoon opstaan was. De eierenraap een evenement. En een nieuw spel voor de Atari 2600. Van games spraken we niet. Familiefeestje met neefjes en nichtjes. Nog meer suikergoed. Maar. Ik lust geen chocolade. Pasen was en is horror, iedereen vond het het ideale moment om mij te bekeren. Net als Sinterklaas. Zonder resultaat.

Ooit was het leven simpel. Toen vakantie gewoon vakantie was. Twee weken zalig niets doen. Geen vergaderingen, geen stress, geen van moetens. Buiten spelen zonder zorgen. Grote veldslagen naspelen. Voetbal. Eén twee drie karoe. Met lakens en dekens een tent bouwen in de tuin. Of op de Atari als het slecht weer was. We waren een bende avant la lettre. Zonder ooit iemand kwaad te doen. We verveelden ons nooit. Of toch niet dat ik me herinner. Ongetwijfeld zaten we ook uren gewoon te zitten. Met wat gaan we nu doens.

Ooit was het leven simpel. We deden uitstapjes naar de zee, naar Beauvoorde om pannenkoeken, of naar de Zwarteberg. In de Ami 8 van vader. Met een veel te kort sponsen broekje, want dat hoorde zo. De auto een paar uur in de zon. Billen verbranden bij het opnieuw in de auto stappen. En half in slaap weer thuis komen. We stapten niet, we liepen. En overal zagen we een avontuur. Een vijand die we moesten verslaan. Een spook dat we moesten verdrijven. Een queeste naar een schat die niemand zag.

Ooit was het leven simpel. Een geroosterde boterham als avondeten. Of een croque monsieur. Het was nodig na alle inspanningen. Nog even naar TV kijken. De film van Superman. Of iets van Gaston en Leo. En elke dag voor we in ons bed kropen nog een glaasje water. Een Zegentjebewoarie van vader op ons voorhoofd. Een laatste keer plassen. En dromen van het nieuwe avontuur dat ons opwachtte de volgende dag.

Het was 9 graden. De weerman had best aangenaam weer beloofd. Maar hij had het fout. Daar stond ik dan, voor de eerste keer dit jaar met een zomerpull en een hemd met korte mouwen. Koud. Regen. Het ideale weer voor een trip naar wo1 land. Heb jij dat al niet gedaan? Ja. 2 keer naar de Somme. Altijd de moeite. Maar het was nu eens wat anders. Fromelles. Vimy. Notre Dame de Lorette. Carrière Wellington. Meaux. Met de Westhoek op stap. Altijd een avontuur. Het gezelschap maakt het mindere weer meer dan goed.

Het was 9 graden. Kil. Hier en daar een druppel. Neenee, geen zo een druppel, we houden het deftig. Al hadden we er wel een kunnen gebruiken om op te warmen. De gids had het over schitterende vergezichten bij de Notre Dame. Behalve vandaag. Het was mistig. Daar sta je dan, te kijken in het grijs. Je in te beelden wat je zou moeten zien. Een beetje zoals door de bomen het bos niet meer zien, al lag dat bos ook al in de mist. We moesten het doen met een vreemde kerk in Byzantijnse stijl. De gele bloemetjes in het kleine groene gietertje bij een beeld van Maria stonden er maar beteuterd bij. Buiten was het warmer dan binnen. Waarom heb ik mijn mutsje niet mee…

Het was 9 graden. De eerste paraplu’s kwamen boven. En de sjalen. Op Vimy ridge. Schitterend monument. Schitterende vergezichten ook, naar het schijnt. Zelfde probleem als even tevoren. Indrukwekkend hoe de Canadezen hun eer betonen. Op naar de Carrière Wellington. Neenee, geen zo een carrière. Al is die ongetwijfeld ook wel interessant. Een steengroeve, midden in Arras. Waar 20000 soldaten in verbleven voor de slag om Arras. Redelijk beklemmend. Klein. Wak. En kil. Niets voor de claustrofoben onder ons. Maar het was binnen. De regenschermen konden in de bus blijven.

Het was 9 graden. In de bus naar het hotel was het gelukkig warmer. De eerste tukjes werden gepleegd. Klaar voor het avondmaal. De nabespreking van dag 1. En de voorbespreking van dag 2. Bij een grote Leffe. Opletten geblazen. Een grote Leffe is in Frankrijk een halve liter. Maar het smaakte. Slapen. Wakker worden. Ontbijten. Naar Meaux. Het Musée de la Grande Guerre. We zagen het al bij aankomst. Dit wordt er eentje hors catégorie. Wat een gebouw. En binnen is het nog indrukwekkender. Films, dugouts, uniformen, wapens, loopgraven, voertuigen, vliegtuigen, 3D foto’s, tanks, trench art. Alles samen. Je zou er gemakkelijk een dag kunnen verliezen. Al volstond 2 uur ruim. De moeite, maar dat hadden we wel verwacht. Ze zijn er klaar voor, daar in Frankrijk.

Het was 9 graden. En we moesten terug naar huis. 4 uur op de bus. Half slapend. Half wakend. Zoals het hoort. Voer genoeg voor discussies. Napraten. En tukjes. We passeerden toevallig langs de Menenpoort in Ieper. En het moet gezegd. Die blijft even indrukwekkend als alles wat we tegenkwamen. Het meisje voor mij op de bus had rode schoenen aan. In gedachten zag ik haar 3 keer met de hielen tegen elkaar klikken. There’s no place like home. There’s no place like home…